Poza punktową cząstkę - falowa struktura elektronu

Przedrukowano z:
Galilean Electrodynamics 6
Nr 5, październik 1995, strony 83-91
(uaktualniono 15 maja 1998)

Streszczenie

Dualizm korpuskularno falowy elektronu przez długi czas pozostawał paradoksem fizyki. Obecnie widać, że elektron stanowi w pełni strukturę fal sferycznych, których zachowanie powoduje jego cząstko-podobne właściwości. Poprawność tej struktury jest wsparta prawami fizyki, które biorą z niej początek, włączając w to teorię kwantową, Szczególną Teorię Względności, siły elektryczne, grawitację i magnetyzm. Ten rodzaj struktury nazywany jest Rezonansem Przestrzeni.

Słowa kluczowe: elektron, prawa fizyki, kosmologia, cząstki, przestrzeń, mechanika kwantowa

Wprowadzenie

Widoczna niespójność pomiędzy teorią cząstek punktowych a obserwowanym zachowaniem falowym elektronu jest niwelowana przez strukturę elektronu, Rezonans Przestrzeni. Elektrony i pozytrony mogą być opisywane jako para sferycznych fal skalarnych, rozchodzących się i schodzących w jego centrum. Ta prosta struktura wytwarza obserwowane właściwości elektronu. Podstawowa struktura cząstki naładowanej jest zatem przyczyną podstawowych praw fizyki, włączając w to teorię kwantów, relatywistyczny przyrost masy, bezwładność, ładunek i elektromagnetyzm.

Strukturę Rezonansu Przestrzeni otrzymuje się z następujących założeń lub zasad:

• z równania falowego, opisującego sferyczne fale skalarne,
• założenia o gęstości przestrzeni, które prowadzi do mechanizmu wymiany energii, oraz
• zasady minimalnej amplitudy, która reguluje oddziaływania pomiędzy cząstkami.

Pochodzenie praw natury

Zajęciem fizyków jest abstrakcyjne ujmowanie faktów obserwowanych w przyrodzie. Zasady, które formułujemy w celu rekonstrukcji i wyrażenia obserwowanych faktów są prawami natury, lub Zasadami natury. Różnica pomiędzy nimi leży w ich ogólności. Zasady są rozważane jako bardziej ogólne, a zatem bardziej podstawowe. Na przykład, zasada najmniejszego działania, wyciągnięta z szeregu praw sił oraz zasady zachowania energii, wyraża wszystkie prawa przepływu ciepła i energii.

Ponieważ prawa są z reguły otrzymywane z pomiarów w naturze, a nie wyciągnięte z już istniejącej wiedzy, są one z definicji empiryczne i o niewiadomym pochodzeniu. A zatem, jeżeli szukamy przyczyny praw, nie możemy posłużyć się prawami już istniejącymi, lecz musimy użyć faktów obserwacyjnych razem z logiczną dedukcją i ustaloną matematyką. Rzadko kiedy prawo odnajdywane jest w innym prawie. Na przykład prawo gazu $PV=nRT$, pół wieku temu okazało się być rezultatem praw Newtona i mechaniki kwantowej dla molekuł w zamkniętym pojemniku. Taka zbieżność jest wyjątkiem, dzisiaj poszukiwanie przyczyn musi głębiej sięgać w naturę i musimy być przygotowani na odnajdywanie rzeczy nie mających precedensów. Rosnąca ilość dowodów, gromadzonych przez Galeczkiego^[1] wskazuje, że prawa podstawowe wiążą się bezpośrednio z kosmologią i są zależne od powiązań pomiędzy poszczególnymi cząstkami, a całą materią wszechświata. Biorąc pod uwagę poszukiwanie praw podstawowych, obserwacje niewyjaśnionych zjawisk w cząstkach kwantowych oraz kosmologii są atrakcyjnym źródłem danych.

Szukając początków, ważne jest, aby przez pomyłkę nie użyć już istniejących praw do dedukowania siebie samych. Chociaż prawa kwantowe można ekstrapolować na duże obiekty, proces odwrotny jest niemożliwy. Takie pętlowe rozumowanie ma miejsce, gdy np zastosuje się fale e-m lub model mechaniczny z makro-fizyki do cząstek kwantowych. Logicznie rzecz biorąc, znajdowanie przyczyn istniejących praw wymaga formowania nowych koncepcji, które jednak muszą się zgadzać z obserwacjami. Głównym rezultatem tego artykułu jest dedukcja, że większość praw natury pochodzi od właściwości fal kwantowych naładowanych cząstek (elektronu, protonu etc.), oraz właściwości przestrzeni (Eteru, próżni etc.), złożonej całkowicie z tych fal kwantowych. Jednym takim efektem jest znana już zasada Macha, mówiąca, że bezwładność jest wynikiem bezwładnego układu odniesienia ustalonego przez całą materię wszechświata.

Odkrycie owych przyczyn, opisane w tym artykule, tworzy radykalnie nowy obraz fizycznego świata: mechanika kwantowa i teoria względności zostały sensownie połączone, przyczyny sił zrozumiane, zagadki i paradoksy rozwiązane, a co najważniejsze, wykazano związek pomiędzy mikrofizyką (elektrony i inne cząstki) oraz wszechświatem (kosmologia), będący rezultatem wszechobecnej "przestrzeni" (próżni lub Eteru), wypełnionej falami kwantowymi.

Czytelnik powinien być świadomy, że poddaje ocenie nowo zaproponowane podstawy, wg których wszystkie prawa natury wynikają z trzech założeń o właściwościach przestrzeni.

Sekcja I - historia

Poszukiwania struktury elektronu rozpoczęły się ponad wiek temu,wraz z wydaniem książki^[2] H. A. Lorentza Teoria elektronu. Jak dotąd, nie znaleziono satysfakcjonującej odpowiedzi. W latach 1950-tych, gdy spytano Alberta Einsteina, czy jest w stanie wyjaśnić konfuzję w związku z rosnącą liczbą hadronów, odparł:

Byłbym szczęśliwy wiedząc chociaż, czym jest elektron!

Wielu sugerowało, że falowa struktura elektronu pełni w naturze fundamentalną rolę. Znany geometra-matematyk Clifford^[3] zasugerował w 1876, że wszystkie prawa fizyki są wynikiem falowania tkaniny przestrzeni. Laureat Nagrody Nobla, Paul Dirac, który najbardziej rozwiną teorię fal kwantowych elektronu, nigdy nie był usatysfakcjonowany punktową cząstką, gdyż elektron Coulomba wymagał poprawki matematycznej, zwanej renormalizacją. W 1937 napisał:

To jest po prostu bezsensowna matematyka. Normalna matematyka pozwala pomijać wartości nieskonczenie małe, i przez to pomijalne, a nie nieskończenie duże i przez to niewygodne.

Weyl, Clifford, Einstein i Schrödinger^[4] byli zgodni, że zagadki materii zostaną odnalezione w strukturze przestrzeni nie w punktowych kawałkach materii. Spekulowali, że świat fizyczny oparty jest o właściwości przestrzeni. To, co obserwujemy jako ciała materialne i siły, to nic innego, jak kształty i wariacje struktury przestrzeni. Złożoność fizyki i kosmologii to po prostu odpowiednia geometria. Idea ta jest ponadczasowa ze względu na swoją ekonomiczność koncepcji i prostotę.

W 1945 roku Wheeler i Feynman^[5] próbowali reprezentować ładunek elektryczny poprzez złożenie pary sferycznych dośrodkowych i odśrodkowych fal elektromagnetycznych. Użycie przez nich fal dośrodkowych było jawnym pogwałceniem zasady przyczynowości, która głosi:

Skutek nie może wyprzedzać przyczyny.

Wheeler i Feynman wykazali, że fale dośrodkowe nie łamią przyczynowości, ponieważ nie da się ich bezpośrednio zaobserwować. Ich rezultaty pasują do fal skalarnych, które są dokładnym rozwiązaniem równania falowego dla współrzędnych sferycznych.

Phipps^[6] zaproponował hipotezę beta-struktury, wg której para elektron-pozytron jest podstawową cząstką we Wszechświecie. Rozumował, że rozciągające się w nieskończoność pole elektryczne jest bardziej fundamentalne, niż lokalny efekt barionowy. Wolff^{[7], [8], [9]} sformułował rezultaty opisane poniżej.

niniejsza praca pokazuje, że wizja owych naukowców okazała się prawdziwa. Dirac miał rację. Elektron jest strukturą falową, bez "cząsteczkowych" substancji. Ośrodkiem dla fal jest przestrzeń, ciągle niezgłębiona, lecz pokrewna z "próżnią" bądź "Eterem", pojęciami będącymi w coraz częstszym obiegu, w miarę, jak falowa natura materii przestaje być mistyczna.

Sekcja II - Zagadka struktury elektronu

A. Czy elektron jest cząstką czy falą?

Elektron wykazuje właściwości zarówno fali, jak i cząstki. Aczkolwiek przeprowadzono wiele eksperymentów w poszukiwaniu jego jądra, bez rezultatów. To, co obserwujemy, to wymiana energii pomiędzy "punktowymi" lokalizacjami metalicznej siatki detektora. Z drugiej strony, falowe właściwości elektronu są oczywiste z sukcesu mechaniki kwantowej. Ta teoria opisuje mechanizm, w którym oddziałują w punktowych lokalizacjach, przez co dają rezultaty, które obserwujemy jako "cząstki".

B. Jaki jest mechanizm wymiany energii?

Wymiany pomiędzy naładowanymi cząstkami są głównym sposobem wymiany energii w naszym Układzie Słonecznym. Wymiana jest potrzebna do zaczernienia filmu, poruszenia igłą, nagrania bitu, uaktywnienia neuronu. Wymiany te zdominowały naszą technologię, życie codzienne oraz naturę. Są one istota ludzkich zmysłów, eksperymentów laboratoryjnych oraz wytwarzania wiedzy, ale ich mechanizm jest nieznany.

Co więcej, mechanizm wymiany energii może być dostrzeżony jako podstawa praw sił, a nawet Szczególnej Teorii Względności, długości fali DeBroglie, oraz zasady zachowania energii. Na przykład, prawo sił określa siłę jako zmianę energii na dystansie, $F=\frac{dE}{dr}$. Tym samym, cokolwiek powoduje zmianę energii, jest przez nas odbierane jako siła. Prawa Coulomba i grawitacji nie opisują, co powoduje siłę, gdyż służą one tylko do jej wyliczania. Tak jest, nie implikują one żadnego konkretnego mechanizmu wymiany energii. Mechanizm ten, opisany poniżej dla elektronu, zależy od istnienia pozostałej materii Wszechświata.

C. Jak materia zależy od pozostałej materii Wszechświata?

Samo istnienie cząstki nakłada ograniczenia na jej właściwości. Bez cząstek wypełniających Wszechświat, nie mógłby istnieć Wszechświat, ponieważ jest on z w naszej definicji "wszechświata" zbiorem cząstek oraz ich rozłożeniem. Zatem nasze zrozumienie Wszechświata będzie zależało od zrozumienia wypełniających go cząstek. Prawa naturalne we Wszechświecie nie mogą istnieć bez jego cząstek; prawa te wymuszają obecność cząstek, na których mogą operować. Prawa bez cząstek są bez znaczenia, ponieważ cząstki są obiektami praw. Musimy w szczególności poznać powiązania tych praw z elektronem i protonem, naładowanymi cząstkami, których nieskończone pola dominują we Wszechświecie.

W drugą stronę to również jest prawda. Nie możemy zlokalizować cząstki bez praw sił do jej zlokalizowania i zmierzenia. Zatem nasza percepcja cząstek zależy od praw natury. Te trzy - cząstki, prawa i Wszechświat są wzajemnie zależną trójcą. Każde wymaga obecności pozostałych dwóch. Nie możemy zatem zrozumieć kosmologii, struktury wszechświata, jeśli nie poznamy powiązań wewnątrz tej trójcy. Natura zależności pomiędzy oddzielnymi cząstkami materii, a podstawowszymi niż siły pomiędzy nimi, poparta jest następującymi argumentami.

Pomiar jest własnością materii.

Samotna cząstka w kosmosie nie może mieć wymiarów w czasie, przestrzeni ani masie. Nie mogą one istnieć bez obecności innych cząstek, ponieważ wymiary mogą być zdefiniowane tylko w porównaniu z inną materią. Dla przykładu, żeby opisać długość w trzech wymiarach, potrzebnych jest co najmniej pięć cząstek. Zatem sama koncepcja pomiaru wymaga istnienia materii. W naszym Wszechświecie wymagana ilość musi obejmować całą obserwowalną materię, dla której nie można wybrać specjalnej całości. Ważność tego faktu stanie się jasna, kiedy powtórzymy, że czas, długość i masa są podstawowym zbiorem jednostek używanym do opisu wszystkich naukowych pomiarów.

Własności cząstek wymagają percepcyjnej komunikacji pomiędzy nimi.

Gdyby cząstki nie wyczuwały pozostałej materii we Wszechświecie, wymagane powiązanie wymiarów nie mogłoby mieć miejsca. Jak cząstka może posiadać właściwość, zależną od innych cząstek, skoro nie ma sposobu na poinformowanie się nawzajem o swojej obecności? Bez komunikacji, każda cząstka była by samotna w swoim własnym wszechświecie. Jest zatem potrzebna dwustronna droga komunikacji, pomiędzy każdą cząstką a resztą wszechświata, bez której nie zostaną ustanowione prawa natury. Prawa te są zatem ustanawiane w terminach wymiarów (jednostek), ustalanych przez całość materii.

Dedukujemy, że fale struktury elektronu są źródłem komunikacji pomiędzy cząstkami materii. Poniżej, w Sekcji III, powinniśmy dostrzec, że matematyczne rozwiązanie równania falowego rzeczywiście umożliwia taką stałą dwukierunkową komunikację poprzez fale, stanowiące jednocześnie strukturę elektronu. Rozumowanie podskórne prowadzi do warunków brzegowych dla struktury elektronu, które można streścić w dwóch wnioskach:

1. Istnieje metoda stałej komunikacji pomiędzy cząstkami, która ma miejsce w przestrzeni (Eterze, próżni), we Wszechświecie cząstek.
2. "Wszechświat" jest zdefiniowany dla każdej cząstki jako przestrzeń oraz inne cząstki wewnątrz niej, z którymi dana cząstka może się komunikować.

Ilustracja 1. Dynamiczne fale Rezonansu Przestrzeni.

Tłumaczenie: Dwie cząstki w przestrzeni
$\mathrm{Siła}=\frac{\left(\mathrm{własność\; 1}\right)\times \left(\mathrm{własność\; 2}\right)}{{\mathrm{odległość}}^2}$
Jak każda cząstka posiada zdolnosć do przenoszenia praw fizyki?

Pomiar czasu wymaga kosmologicznego zegara.

Używają powyższego rozumowania, ale dla wymiaru czasu, możemy wywnioskować, że pomiar czasu wymaga istnienia cyklicznych zdarzeń pomiędzy cząstkami Wszechświata, rodzaj zegara. Te właściwości cząstek, które umożliwiają pomiar czasu, szczególnie masa i częstotliwość, nie mogą mieć znaczenia, jeżeli cząstki nie mają skali czasu. A zatem musi istnieć dodatkowy, kosmologiczny zegar. Jedną z propozycji jest kosmiczny zegar, zawarty w każdej identycznej strukturze cząstki, działającej jak oscylator, który komunikuje się z innymi cząstkami. Ze względu na jednorodność przestrzeni (ośrodku oscylatora), zegary będą podobne.

Rola przestrzeni

Ponieważ wszystkie prawa przyrody napisane zostały w formie wymiarów (czas, długość, masa), zdefiniowanych przez całość materii, komunikującej się w przestrzeni Wszechświata, wnioskujemy, że przynajmniej część zachowania materii wynika z geometrycznych właściwości przestrzeni (Eteru) we Wszechświecie.

Można odnotować, że Ogólna Teoria Względności Einsteina (OTW) również wynika z właściwości przestrzeni, które determinują ruch materii w dużej skali, oraz promienie światła. Podobnie też, pomiar w przestrzeni OTW zależy od rozkładu materii we Wszechświecie. Jednakże, w przeciwieństwie do tutejszego podejścia, OTW jest bardziej opisowa niż odkrywcza. Wielkoskalowe zastosowanie OTW nie uwzględnia własności kwantowych ani nie uwzględnia komunikacji pomiędzy cząstkami. Tym niemniej właściwości przestrzeni widziane z perspektywy kwantowej, cząstek zależnych od cząstek, powinny, po rozszerzeniu do granic wielkoskalowej materii, być takie same jak w OTW.

D. Zasada Macha

Nieznane pochodzenie newtonowskiego prawa bezwładności, $F=\frac{dp}{dt}$, przykuwa powszechną uwagę. Ernst Mach^[10] 1883 roku śmiało zasugerował, że bezwładność zależy od odległych gwiazd. Jego koncepcja wyrosła z dwóch zupełnie różnych metod pomiaru ruchu obrotowego. Wpierw, bez patrzenia na gwiazdy, możemy wyczuć siłę odśrodkową, działającą na masę $m$ i użyć prawa Newtona, wyrażonego jako $F=\frac{{mr}^2}{r}$, aby znaleźć prędkość kątową $v$. Druga metoda polega na porównaniu kątowej pozycji obiektu z odległymi gwiazdami. O dziwo, obie metody dają taki sam wynik. Mach rozumował, że musi istnieć połączenie przyczynowe pomiędzy odległą materią wszechświata a bezwładnością. Oświadczył:

Każdy lokalny układ bezwłądny jest określony przez złożoność materii we Wszechświecie.

Falowa struktura elektronu pokazuje teraz, że Mach miał rację.

Zasada Macha dot. bezwładności jasno pokazuje, że bardzo odległe ciała mogą na nas oddziaływać natychmiast.Phipps^[11] zacytował Macha:

Kiedy kolej podskakuje, to stałe gwiazdy spychają cię w dół.

Zasada Macha jest krytykowana, ponieważ zdaje się naruszać przyczynowość:

Skutek nie może wyprzedzać przyczyny, która go wywołuje.

ale, jak się zaraz okaże, nie ma to miejsca. Przy użyciu zasady Macha odkryjemy mechanizm wymiany energii elektronu.

Sekcja III - teoria nowego elektronu

Trzy założenia o właściwościach przestrzeni determinują jej rezonans. Wracając do niego, z teorii tej otrzymujemy matematyczne i fizyczne pochodzenie praw natury, plus powiązań pomiędzy cząstką a kosmologią.

A. Założenie I - równanie falowe

Ze względu na potrzebę kompatybilności z teorią kwantową, do opisania struktury naturalnych elektronów potrzebne jest skalarne równanie falowe. Potrzebne są symetryczne sferycznie rozwiązania, ponieważ cząstka naładowana m sferyczną symetrię. Z kolei teoria kwantowa wymaga, żeby częstotliwość fal była proporcjonalna do masy, zgodnie z równaniem $f=\frac{m{c}^2}{h}$. Dwa rozwiązania równania falowego, pokazane na Ilustracji 2, pokazują fizyczną strukturę elektronu.

Ilustracja 2. Dynamiczne fale Rezonansu Przestrzeni. Rezonans złożony jest z fal wchodzących, zbiegających się do wnętrza, oraz wychodzących, wychodzących z niego. Nałożone na siebie, te dwie fale tworzą falę stojącą, ze skończoną amplitudą w centrum. Ta fala stojąca jest strukturą elektronu. Wchodzące i wychodzące fale dostarczają komunikacji z resztą Wszechświata. Spin elektronu jest wynikiem odwrócenia w centrum fali wchodzącej i jej przemiany w wychodzącą.

Równanie 2 poniżej pokazuje, że elektron składa się z dwóch skalarnych fal sferycznych, wędrujących przez przestrzeń z prędkością $c$, jednej dośrodkowej, a drugiej odśrodkowej. Te dwie nałożone fale tworzą falę stojącą, zwaną Rezonansem Przestrzeni (RP). Centrum tej struktury falowej jest nominalnym położeniem elektronu. Owe rezonanse są sferycznymi, ciągłymi oscylatorami. Każdy rezonans rozciąga się w przestrzeni i oddziałuje z innymi rezonansami, i w ten sposób prawa naturalne są wynikiem właściwości fal, oraz ośrodka, w którym się rozchodzą, "przestrzeni" lub Eteru.

Równanie falowe dla elektronu, we współrzędnych sferycznych, jest następujące:

$\frac{{\partial }^2\Psi }{\partial r^2}+\frac{2}{r}\frac{\partial \Psi }{\partial r}-\frac{1}{c^2}\frac{{\partial }^2\Psi }{\partial t^2}=0$

Równanie 1

gdzie $\Psi$ jest ciągłą skalarną amplitudą, z wartością ustaloną wszędzie w przestrzeni, a $c$ jest prędkością rozchodzenia się fali. Równanie posiada dwia sferyczne rozwiązania dla amplitudy $\Psi$: jednym jest fala zbieżna, a drugim rozbieżna, obie widoczne na Ilustracji 2.

${\Psi }_{\mathrm{IN}}=\frac{{\Psi }_0{e}^{i\left(\omega t+kr\right)}}{r}$

${\Psi }_{\mathrm{OUT}}=\frac{{\Psi }_0{e}^{i\left(\omega t-kr\right)}}{r}$

Równanie 2

Fale IN oraz OUT łączą się ze sobą, formując falę stojącą. $\mathrm{\&omeg;}$ jest częstotliwością charakterystyczną elektronu, zaproponowaną przez deBroglie i Schrödingera. $k$ jest stałą fali. Amplituda fal jest liczbą skalarną, nie wektorem. W centrum amplituda fali stojącej jest skończona, a nie nieskończona, co zgadza się z obserwacjami elektronu.

Fale stojące otrzymuje się dodając amplitudy, będące przeciwnymi przy $r=0$, co daje:

${\Psi }_{\mathrm{stojąca}}={\Psi }_{\mathrm{IN}}+{\Psi }_{\mathrm{OUT}}=\frac{{\Psi }_0{e}^{i\left(\omega t-kr\right)}}{r}+\frac{{\Psi }_0{e}^{i\left(\omega t+kr\right)}}{r}$

Równanie 3

Równanie $\mathrm{Energia}=m{c}^2=hf$ przekształca jednostki energii w jednostki częstotliwości. Zatem masa jest proporcjonalna do częstotliwości rezonatora przestrzeni elektronu: $\omega =2\mathrm{\pi }f=2\mathrm{\pi }\frac{m{c}^2}{h}$. Wszystkie fale wszystkich cząstek naładowanych we Wszechświecie mają tą samą częstotliwość, gdyż ta częstotliwosć jest właściwością ośrodka falowego - przestrzeni, Eteru. Częstotliwość ta jest uniwersalnym kosmicznym zegarem, który reguluje prawa natury i nasze poczucie czasu. Prędkość $c$ również jest również uniwersalną własnością Eteru, którą obserwujemy jako prędkość wymiany energii (światła).

Równanie znacznie się upraszcza przy sprowadzeniu do prostrzej funkcji wykładniczej:

${\Psi }_{\mathrm{stojąca}}=\frac{{\Psi }_0{e}^{i\omega t}\cdot \sin \left(k,r\right)}{r}$

Równanie 4

Czynnik wykładniczy jest oscylatorem. Funkcja sinus moduluje fale oscylatora długością fali stojącej $\mathrm{\&lambda}=\frac{1}{k}$, a co zaskakujące, jest to jednocześnie comptonowska długość fali elektronu. Intensywnością jest obwiednia $\Psi \cdot {\Psi }^{*}$, słabnąca wraz z $\frac{1}{r^2}$ w miarę oddalania się od centrum. Symulacje tych równań pokazane są jako animacja elektronu na tej stronie.

Amplituda, ${\Psi }_{\mathrm{stojąca}}$, odpowiada potencjałowi elektrycznemu elektronu. Amplitudę w centrum otrzymuje się przez wzięcie granicy przy $r\to 0$ dla $\frac{\sin \left(k,r\right)}{r}$ w równaniu powyżej, i jest równe ${\Psi }_0$. Ta skończona amplituda tłumaczy, dlaczego 'renormalizacja' w elektrodynamice kwantowej działa. Renormalizacja obcina potencjał elektryczny Coulomba, aby uniknąć niechcianej nieskończoności, gdy $r\to 0$. Omijanie nieskończoności było tym, co tak drażniło Doraca. Aczkolwiek obcinanie do skonczonej wartości było wzięty z powietrza, działało. Teraz, gdy eksperymenty pokazały bardzo dobrą zgodnosć tego obcięcia z rzeczywistością, można mieć na nie wzgląd jako na poprawkę potencjału elektornu, który wszędzie indziej maleje jak $\frac{1}{r^2}$. Struktura Rezonansu Przestrzeni poprawnie pokazuje przyczyny tej poprawki, skończoną amplitudę w centrum.

Własnosci przewidziane z równania falowego.

Tylko z pierwszego z trzech założeń można zauważyć szereg własności elektronu:

1. Istnieją dwa rodzaje RP, jako rezultat dwóch sposobów nakładania się fal wyjściowych i wejściowych. Jedna kombinacja ma ujemną falę wejściową w centrum i odpowiada elektronowi. Druga ma ujemną falę wyjściową, stanowiąc anty-rezonans, i odpowiada pozytronowi. Jeśli rezonans spotka się z anty-rezonansem, nawzajem się anihilują, i to wynika z równań.
2. Podlegają one zasadzie Feynmana: Pozytron to elektron cofający się w czasie. Aby to zobaczyć, zamiańmy zmienną $t$ na $-t$ w funkcji rezonansu elektronu, w równaniu 3. Zamiana czasu zamienia fale wchodzące z wychodzącymi, i otrzymujemy równanie pozytronu.
3. Przyczyna zachowania energii. Energia jest w naturze wymieniana przez dwa rezonanse (oscylatory), które ze sobą oddziałują. dla wszystkich par oscylatorów, znanych w naturze, znaczące oddziaływanie zacodzi tylko przy takich samych częstotliwosciach oscylowania. Jesli jeden z oscylatorów zwiększy częstotliwość, drugi ją zmniejszy. A zatem, zmiany energii (częstotliwości) oddziałujących rezonansów są równe i przeciwne. Jest to dokładna treść zasady zachowania energii.

B. Założenie II - ustalenie gęstości przestrzeni

Równanie falowe wprowadza strukturę, która posiada pewne własności elektronu, ale potrzebne są jeszcze sposoby na komunikację i wymianę energii przez RP. Niestety, jeśli fale są w ośrodku jednorodnym, przechodzą przez siebie nawzajem bez żadnego oddziaływania. Aby znaleźć źródło oddziaływań, zdajemy sobie sprawę, że przestrzeń nie jest wszędzie jednorodna. Obserwujemy na przykład, że gwiazda zagina promień świetlny, przechodzący w jej pobliżu. Podobne zjawisko zachodzi w centrum naładowanej cząstki.

Aby przeegzaminować wymaganie, musimy zrobić wcześniej założenie ilościowe, podobne do zasady Macha, ustalające gęstość przestrzeni (próżni lub Eteru). Zbadamy wówczas formułę gęstości, szukając źródła oddziaływań. Założenie o gęstości przestrzeni brzmi:

Zakładamy, że masa (częstotliwość fal) oraz prędkość propagacji fal Rezonansu Przestrzeni zależy od sumy wszystkich intensywności fal RP; superpozycji wszystkich intensywności fal ze wszystkich cząstek wewnątrz sfery Hubble'a ($H$) o średnicy $R=\frac{c}{H}$, włącznie z własnymi falami cząstki.

$m{c}^2=hf=\mathrm{k\text{'}}\sum _{n=1}^N\frac{{\Psi }_n^2}{r_n^2}$

Równanie 5

Innymi słowy, częstotliwosć $f$ oraz masa $m$ cząstki zależą od sumy kwadratów amplitud wszystkich fal ${\Psi }_n$ ze wszystkich $N$ cząstek we Wszechświecie, których intensywność maleje z kwadratem odległości. Tak jest, cząstki z całego Wszechświata łączą swoje intensywności, aby utworzyć globalną gęstość 'przestrzeni'. Ta gęstość determinuje częstotliwość fal elektronu. Ta 'przestrzeń' odpowiada Eterowi Einsteina oraz "próżni" teorii kwantowej.

Sprawdźmy teraz jednorodnosć przestrzeni. Wszechświat zawiera tak wiele cząstek, że gęstość przestrzeni jest wszędzie niemal stała. Ale blisko centrum elektronu, amplituda własnych fal elektronu rośnie, zgodnie z zasadą $\frac{1}{r^2}$, tworząc "górkę" w gęstości przestrzeni. To wzniesienie w centrum elektronu jest przyczyną wzajemnych oddziaływań fal. Jest to sposób transferu energii oraz to, co nazywamy "ładunkiem". Jego poprawność jest przetestowana poniżej.

Mechanizm transferu energii Rezonansu Przestrzeni

Jak działa mechanizm ładunku? Jest dobrze wiadome, że sygnał AC, przepływając przez nieliniowy element obwodu, ulegnie zmiksowaniu. Tutaj mamy dwusygnałowe wejście:

$\mathrm{Wejście}=A\cos \left({\omega }_{1}t\right)+B\cos \left({\omega }_{2}t\right)$

Równanie 6

Natomiast wyjście jest następujące:

$\mathrm{Wyjście}=\frac{AB\left(\cos \left({\omega }_{1}t+{\omega }_{2}t\right)+\cos \left({\omega }_{1}t-{\omega }_{2}t\right)\right)}{2}+\mathrm{inne\; frakcje}$

Równanie 7

Element nieliniowy wytwarza sumy i różnice częstotliwości oryginalnych ${\omega }_1$ i ${\omega }_2$.

Podobnie w przestrzeni, różne fale, przechodząc przez gęsty, nieliniowy region w śrosku cząstki, ulegają zmiksowaniu. Jeśli częstotliwosć wejścia oraz cząstki jest podobna, może zajść rezonans. Przykładem tego jest modulowany odbiornik radiowy. Wymiana energii (częstotliwości) pomiędzy rezonansami zachowuje się jak para oscylatorów w obwodzie, lub jak dwa wahadła połączone sprężyną.

Testowanie założenia II

Jeśli własne fale elektronu tworzą gęsty region w centrum, wówczas intensywność $I$ owych fal w pewnym promieniu $r_0$ musi być porównywalna z intensywnością fal ze wszystkich pozostałych $N$ cząstek we Wszechświecie. Wymóg ten zapisujemy jako:

$\mathrm{Intensywność}=\frac{{\Psi }_0^2}{r_0^2}=\sum _{n=1}^N\frac{{\Psi }_{\mathrm{n}}^2}{r_{\mathrm{n}}^2}=\frac{N}{V}\underset{r=0}{\overset{r=cT}{\int }}{\left(\frac{{\Psi }_0}{r_0}\right)}^2\mathrm{4\pi }{r}^{2}dr$

Równanie 8

gdzie $V$ oznacza objętość wewnątrz sfery Hubble'a, a $R$ jej promień. Całka począwszy od $r=0$ do $R=cT=\frac{c}{H}$, rozciąga się na sferę $T$ wokół cząstki o wieku $T$. A zatem $T$ jest maksymalnym zasięgiem sferycznych fal cząstki. Powyższe równanie można więc redukować do:

$r_0^2=\frac{R^2}{3N}$

Równanie 9

Wstawiając do nie go wartości z pomiarów astronomicznych, $R={10}^{26}$ metrów oraz $N={10}^{80}$ cząstek, promień krytyczny wynosi $6\times {10}^{-15}$ metra. Jeśli założenie jest właściwe, powinien to być w przybliżeniu klasyczny promień elektronu, $r_e=\frac{e^2}{m{c}^2}$, wynoszący $\mathrm{2,8}\times {10}^{-15}$ mera. Liczby te prawie się zgadzają, tak więc przewidywanie zostało potwierdzone.

W widoczny sposób centrum zagęszczenia istnieje, a ponadto zachodzi

$\frac{e^2}{m{c}^2}=\frac{R}{\sqrt{3N}}$

równanie 10

Równanie 9 jest relacją pomiędzy rozmiarami elektronu a rozmiarem Wszechświata Hubble'a. Nosi nazwę Równania Kosmosu.

Obserwacje nieliniowych właściwosci przestrzeni

duża gęstość własnych fal elektronu w jego centrum powoduje "efekty ładunku", oddziaływanie fal i wymiane energii pomiędzy cząstkami.

1. Oddziaływania masy i ładunku zachodzą w centrum. Rezonans elektronu rozchodzi się w przestrzeni, ale wymiana energii zachodzi w nieliniowym obszarze w centrum. Dlatego RP wygląda jak punktowa cząstka, jednak nie ma potrzeby wprowadzania substancji masy ani ładunku, aby uzyskac wyniki eksperymentalne. Wszystko to są fale.
2. Modulacja fali zachowuje się jak foton. Kiedy dwa rezonanse wymieniają energię (przesunięcie częstotliwości, Sekcja IV na dole), fale dośrodkowe i odśrodkowe, wędrujące pomiędzy nimi, są modulowane przez informację przesuwającą częstotliwość. Modulacja ta przemieszcza się z prędkością $c$, jak foton. ale jedyny efekt, jaki obserwujemy, to dwa przesunięcia częstoltiwości, jedno w źródle a drugie w odbiorniku. Zgadza się to dokładnie z eksperymentalnymi obserwacjami fotonów.

C. Założenie III - Zasada Minimalnej Amplitudy.

Założenia I i II opisują strukturę elektronu, mechanizm wymiany energii, zasady zachowania oraz siłę elektryczną. Potrzebne jest jeszcze prawo mówiące, kiedy dwie cząstki mają się przyciągać lub odpychać, lub też określające zwiększenie lub zmniejszenie częstotliwości. Potrzeba kolejne go założenia, które będzie określało wymianę energii w grupie cząstek. Jest nią Zasada Najmniejszej Amplitudy (ZNA), opisana jako:

$\int {\left({\Psi }_1+{\Psi }_2+{\Psi }_3+...+{\Psi }_n\right)}^{2}dxdydz=\mathrm{minimum}$

Równanie 10

lub

Calkowita amplituda fal cząstek w przestrzeni zawsze szuka minimum.

Innymi słowy, wszystkie fale ze wszystkich $N$ cząstek wewnątrz sfery Hubble'a dopasowują się w każdym punkcie, aby amplituda była minimalna. Aby to osiągnąć, mają miejsce wymiany energii (częstotliwości), lub przesuwają się centra falowe. Zasada ta jest bardzo potężna i przewiduje wiele obserwacji. Na przykład, fale dwóch pobliskich elektronów będą miały większą gęstość niż dwóch odległych. Zatem dwa elektrony muszą się odpychać, aby być w zgodzie z ZNA. Z kolei pozytron z elektronem będą się przyciągać. Jest to również przyczyną Zakazu Pauliego, sił pomiędzy jądrami atomów, oraz grawitacji.

Obserwacje Zasady Najmniejszej amplitudy.

1. Jednym z rezultatów jest Zakaz Pauliego. Dzieje się tak, ponieważ ZNA zabrania istnieć dwom identycznym rezonansom (fermionom) w tym samym miejscu (stanie kwantowym), gdyż ich całkowite amplitudy stanowiłyby wówczas raczej maksimum, niż minimum.
2. Siła ładunku elektrycznego pomiędzy dwoma rezonansami wynosi $F=\frac{k}{r^2}$, gdzie $k=\frac{e^2}{\mathrm{4\pi }{\epsilon }_0}$. Jest to to samo, co siła Coulomba, wszędzie poza centrum. Siła ta powstaje jako rezultat ZNA, w celu zminimalizowania amplitudy fal wokół rezonansu. Współczynnik $\frac{1}{r^2}$ wynika z trójwymiarowości naszej przestrzeni. Stała elektryczna $k$ jest zmierzonym parametrem, i może być przybliżone z równania 10, które pokazuje, że jest to właściwość przestrzeni. W naturze istnieje zatem tylko jedna wartość ładunku. Zespolona amplituda $\Psi$ może być traktowana jako potencjał elektryczny elektronu.

Sekcja IV - zastosowania rezonansowego elektronu

Struktura RP prowadzi do nowych zastosowań, które rozwiązują zagadki fizyki i kosmologii. Poniższe przykłady są ważne pod tym względem.

A. Właściwości Rezonansu Przestrzeni będącego w ruchu

Mechanika kwantowa i Szczególna Teoria Względności wydają się niepowiązane, ale mają jedną cechę wspólną: w obydwu zachodzące zjawiska zależą od względnej prędkości dwóch cząstek. A zatem powinniśmy przebadać zachowanie dwóch Rezonansów Przestrzeni we względnym ruchu. Jeden RP może być traktowany jako źródło oddziaływania, podczas gdy drugi będzie absorberem lub obserwatorem.

Rozważmy dwa RP poruszające się względem siebie z względną prędkością $\beta =\frac{v}{c}$. Każdy otrzymuje takie same przesunięte dopplerowsko fale od drugiego. Odbiór jest symetryczny. Fale dośrodkowe są przesunięte ku czerwieni, podczas gdy odśrodkowe - ku błękitowi, zgodnie ze współczynnikami Dopplera, $\gamma \sqrt{1+\beta }$ i $\gamma \sqrt{1-\beta }$, z przesuniętą częstotliwością i długością fali.

Odbierana amplituda każdego z RP jest sumą przesuniętych dopplerowsko fal wejściowych i wyjściowych, które redukują się do:

$\Psi =Doppler\left({\Psi }_{\mathrm{in}}+{\Psi }_{\mathrm{out}}\right)=\frac{2{\Psi }_0{e}^{ik\gamma \left(ct+\beta r\right)}\cdot sin\left(k\gamma \left(\beta ct+r\right)\right)}{r}$

Równanie 11

równanie 11 złożone jest z wykładniczej fali nośnej, modulowanej przez funkcję sinus. Czynnik relatywistyczny, $\gamma =\frac{1}{\sqrt{1-{\left(\frac{v}{c}\right)}^2}}$, występuje w sposób pasujący do obserwacji. Jest on wynikiem efektu Dopplera na kombinacji fał wyjściowych i wejściowych. Pasujące rezultaty:

Parametry oscylatora wykładniczego:

• $\mathrm{długość\; fali}=\frac{h}{\gamma m{c}^2}$, długość fali deBroglie.
• częstotliwość masy-energii: $\frac{\gamma kc}{\mathrm{2\pi }}=\frac{\gamma m{c}^2}{h}$
• prędkość fazy: $\frac{c}{\beta }$.

Parametry funkcji sinus

• Długość Comptona: $\frac{h}{\gamma mc}$.
• "częstotliwość momentu pędu": $\frac{\gamma \beta m{c}^2}{h}$.
• prędkość względna dwóch rezonansów: $\beta c=v$

Powyższe dopasowania są znaczące! W jasny sposób pokazują przyczynę relatywistycznego zwiększenia masy oraz mechaniki kwantowej w falowej strukturze materii. Pouczajace jest porównanie równania 11 ruchomych elektronów z równaniem 4, opisującym stacjonarny. Są one takie same, ale (11) zawiera prędkość $\beta =\frac{v}{c}$, oraz powiązane kwantowe i relatywistyczne własności poruszających się cząstek.

Pochodzenie mechaniki kwantowej i Szczególnej Teorii Względności

Obydwa poruszajace się rezonanse widzą drugą stronę z jej momentem pędu oraz masą (częstotliwością spoczynkową) zwiększonymi o czynnik $\gamma =\frac{1}{\sqrt{1-{\left(\frac{v}{c}\right)}^2}}$. To powoduje obserwowane relatywistyczne zwiekszenie masy cząstek poruszających się względem laboratorium. Każdu RP odbiera także fale deBroglie $\lambda =\frac{h}{p}$ od drugiego. Jest to eksperymentalna podstawa teorii kwantowej. Wnioskujemy, że teoria kwantowa i relatywistyczny przyrost masy są fundamentalnymi właśnościami rezonansu przestrzeni, symetrycznie zależnymi od zarówno fal wejściowych jak i wyjściowych.

B. Pojedyncza wartość ładunku

Połączmy Równanie Kosmosu (9) ze wzorem na klsyczny promień elektronu $r_e=\frac{e^2}{m{c}^2}$. Eliminując $r_0$ otrzymujemy

$e^2=\frac{m{c}^{2}R}{\sqrt{3N}}$

równanie 12

To pokazuje, że ładunek $e^2$ jest zależny od wszystkich $N$ cząstek. Przypominamy również, że ładunek zawsze występuje w prawach natury jako $e^2$, nigdy samo $e$. A zatem, ładunek jest właściwością przestrzeni i ogułu materii, nie cząstek, oraz że w naturze istnieje tylko jedna wartość ładunku, $e^2$. Prawo zachowania ładunku wywodzi się z anty-symetrycznych struktur RP i anty-RP, opisanych w sekcji III powyżej.

C. Siły zależą od struktury przestrzeni.

Zrozumienie wymiany energii umożliwia nam zrozumienie natury sił. W ogólności, $\mathrm{siła}=\frac{dE}{dr}$, gdzie $dE$ jest energią wymienioną pomiędzy rezonansami. Dla elektronu, potencjał jest proporcjonalny do $\Psi$. Zmiany energii zależą od zmiany sił na drodze $dr$ pomiędzy nimi. Dla przykładu, dominującą siłą we wszechświecie jest siła elektryczna pomiędzy ładunkami, która zmienia się jak $\frac{1}{r^2}$, geometryczna właściwosć przestrzeni 3D.

Bezwładność. Poniżej, w sekcji IV D, pokazano, że niewielka niejednorodność w przestrzeni wywołuje ogromną siłę elektryczną, a co za tym idzie, jest przyczyną siły bezwładności, która jest $\approx {10}^{40}$ słabsza od siły ładunku elektrycznego. Przestrzeń staje się niejednorodna, gdy jakaś cząstka ulega przyspieszaniu ($F=ma$). W tej sytuacji, Zasada Najmniejszej Amplitudy kompensuje niejednorodność poprzez minimalizujące amplitudę wymiany energii, powodujące siły i ruch. Kompensacja ta ma miejsce najpierw w przestrzeni lokalnej, z natychmiastową lokalną wymianą energii do fal przestrzeni. Wymiana energii i siła pojawia się jako akcja na odległość, w przeciwieństwie do wymiany ładunku (fotonu), który rozchodzi się z prędkością $c$. W ten sposób prawo Newtona dot bezwładności i grawitacji zostaje podtrzymane.

Inne rodzaje niejednorodności również ujawniają się jako siły, włączając w to zasadę Macha, grawitację oraz magnetyzm, które są omawiane w IV E i IV F. Obroty, moment kątowy, spin oraz rónwanie Diraca omówione są w odnośnikach [8], [9] i [10].

Pochodzenie siły bezwładności.

siła bezwładności przyspieszonego elektronu jest zaburzeniem siły elektrycznej, wypływającej ze zmian długości fali, spowodowanych przyspieszeniem. Wymiana energii ma miejsce bezpośrednio pomiędzy przyspieszonym rezonansem, a innymi falami przestrzeni. Przez te fale do innych cząstek Wszechświata może być transmitowana siła odrzutu.

Aby to przeanalizować, przeegzaminujmy zmiany długości fal wejściowych i wyjściowych, spowodowane przyspieszeniem, i policzmy siły spowodowane przyspieszeniem względem masy Wszechświata. ZNA poprawia rozbalansowanie poprzez dostosowanie czestotliwości przyspieszonego rezonansu:

Aby obliczyć zaburzenie, użyjemy siły przyspieszonej masy jako analogicznej do przyspieszonego ładunku (tłumienie radiacyjne):

$\mathrm{siła\; elektryczna}=F_e=\mathrm{e\text{'}}E$

równanie 13

gdzie $E$ jest polem elektryczym. Analogicznie:

$\mathrm{siła\; masy}=F_m=\mathrm{m\text{'}}M$

równanie 14

gdzie $M$ jest polem masy.

Pole elektryczne $E$ przyspieszonego ładunku $e$ jest obliczane z magnetycznego wektora potencjału $A$. Daje to:

$\mathrm{pole\; elektryczne}=E=\frac{dA}{dt}=\frac{e\mathbf{a}}{\mathrm{4\pi }{\epsilon }_0{c}^{2}r}$

równanie 15

Dla analogicznej cząstki $m$, załóżmy analogiczne pole masy otrzymane z analogicznego wektora potencjału:

$\mathrm{pole\; masy}=M=\frac{m\mathbf{a}G}{c^2}$

równanie 16

Podążając za analogią, stała grawitacji $G$ zastąpiła stałą elektryczną $K_e=\frac{1}{\mathrm{4\pi }{\epsilon }_0}$.

Aby znaleźć siłę masy $\mathrm{m\text{'}}$, ustawmy $\mathrm{m\text{'}}$ na równą masie Wszechświata (to da nam zasadę Macha):

$\mathrm{m\text{'}}=d_u{V}_u=d_u\frac{3}{4}\mathrm{\pi }{R}^3$

równanie 17

gdzie $d_u$ jest gęstością masy wszechświata. Przyjmujemy przybliżoną odległość $R$ masy $\mathrm{m\text{'}}$ na połowę średnicy sfery Hubble'a, $R=\frac{c}{2H}$. Siła pomiędzy cząstką $m$ a masą $\mathrm{m\text{'}}$ wynosi

$\mathrm{siła}=\mathrm{m\text{'}}\mathbf{M}=\frac{d_u\frac{3}{4}\mathrm{\pi }{\left(\frac{c}{H}\right)}^{3}Gm\mathbf{a}}{c^{2}r}$

równanie 18

Teraz, jeżeli ustalimy $d_u$ za rowną gęstości krytycznej, w której Wszechświat wg Ogólnej Teorii Względnosci jest płaski, wówczas:

$d_u=d_c=\frac{3H^2}{\mathrm{8\pi }G}$

Równanie 10

Możemy wstawić to do równania 18. wówczas czynnik w nawiasach stanie się jednością, a pozostałosć będzie prawem bezwładności Newtona: $F=ma$. Rezultat ten potwierdza, że siła bezwładności jest zaburzeniem w sile elektrycznej, że masa inercyjna jest odpowiednikiem masy grawitacyjnej, jak to zaobserwowano eksperymentalnie, i co wynika z płaskiego Wszechświata.

E. Pochodzenie grawitacji

Siła grawitacyjna również okazuje się być zaburzeniem siły elektrycznej. ZNA poszukuje wymian energii (→siły) pomiędzy daną masą a falami pobliskich mas, które balansują obserwowane, zaburzone (zmieniające się) właściwości przestrzeni, opisane przez stałą Hubble'a. Wolff^[8] otrzymał proporcję sił elektrycznych do grwitacyjnych:

$\frac{\mathrm{siła\; elektryczna}}{\mathrm{siła\; grawitacyjna}}=\frac{F_e}{F_g}=\frac{m{c}^2}{hH}=\mathrm{5,8}\times {10}^{39}$

(20)

Porównajmy to ze zmierzonym współczynnikiem: $\frac{e^2}{\mathrm{4\pi }{\epsilon }_{0}G{m}_e{m}_p}=\mathrm{2,3}\times {10}^{39}$. Liczby te zgadzają się z dokładnocią do błędu stałej Hubble'a.

Można traktować to zaburzenie jako indukcję grawitacji przez zmianę właściwości przestrzeni. Jest to analogiczne do indukowania pola elektrycznego przez zmianę prądu. Siła przeciwstawia się zmianie, tak jak w regule Lenz'a.

F. Pochodzenie magnetyzmu.

Siły magnetyczne można traktować jako zawirowania w siłach ładunku elektrycznego, w których zaburzający element posiada względną prędkość ${\frac{v}{c}}^2$ pomiędzy oboma ładunkami. Ten mało znany rezultat został odkryty w 1910, kiedy to Lorrain i Corson^[12] otrzymali równanie pola magnetycznego z prawa Coulomba i Szczególnej Teorii Względności, z rezultatem:

$\mathbf{F}=q\left(v\times \mathbf{B}\right)$

(21)

gdzie Szczególna Teoria Względnosci tworzy iloczyn wektorowy, $q$ jest ładunkiem tworzącym prąd, o względnej prędkości $v$, a $\mathbf{B}$ jest polem magnetycznym.

G. Parametry elektronu zależą od parametrów Wszechświata.

Równanie 10, Równanie Kosmosu, wprowadza ważną relację numeryczną pomiędzy kosmologicnzymi wymiarami $R$ i $N$, a promieniem $r_0$ elektronu - pomiędzy wielkim i małym. Co znaczące, opisuje to, jak cała masa Wszechświata działa razem, aby utworzyć "ładunek" i masę każdego z elektronów, jako własciwość przestrzeni.

Aby zobaczyc, jak masa elektronu zależy od pozostałej materii, połączmy równanie 9 z długością Comptona $r_0=r_{\mathrm{e}}=\frac{h}{mc}$. Usuwając $r_0$, otrzymujemy:

$m{c}^2=\frac{hc}{\sqrt{\frac{N}{R}}}$

(22)

Ponownie potwierdzona została nasza logiczna dedukcja. Widzimy, że masa elektronu jest, podobnie jak ładunek, właściwością Wszechświata, czyli wszystkich $N$ cząstek wewnątrz promienia $R$.

H. Tajemnica paradoksu EPR.

Dobrze znany, ale tajemniczy paradoks EPR^{[13], [14]} jest fascynującym przykładem komunikacji cząstka-cząstka. Sekcja II C powyżej wykazuje, że dwukierunkowa komunikacja pomiędzy cząstkami jest fundamentalnym wymogiem istnienia praw natury, oraz że zobaczyliśmy, jak fale wejściowe i wyjściowe dają możliwość takiej komunikacji. Oto, co ma miejsce w efekcie EPR:

Konwencjonalnie, obserwujemy komunikację jako dwie wymiany energii: przesunięcie energii w cząstce źródłowej i późniejsza absorcja w cząstce odbierającej. Obliczamy prędkość przesyłu komunikatu ($c$), mierząc czas pomiędzy zdarzeniami. Myślimy o tym jak o poruszajacym się fotonie, ale wprowadza nas to w konfuzję. Właściwy obraz przedstawia fale wejściowe i wyjściowe, podróżujące z prędkością fali - $c$.

Zanim dwaj potencjalni partnerzy ulegną zmianie energii, fale muszą wymienić informacje (warunki brzegowe) o swoich wzajemnych stanach energetycznych, więc taka wymiana energii przebiega w sposób minimalizujący amplitudę, zgodnie z ZNA (założenie III). Jeżeli minimalizacja nie jest możliwa, nie dochodzi do wymiany. Przez wzgląd na to, Zasada Najmniejszej Amplitudy podobna jest do innych zasad fizyki, jak Zasada Najmniejszego Działania, czy "energia spływa z górki". Podlega im.

Ta wczesna wymiana informacji nie prowadzi no wytworzenia widzialnej dla nas energii. Tajemniczy eksperyment EPR wykożystuje dwa oddzielne fotodetektory, które zdają się posiadać natychmiastową wiedzę o wszystkich pozostałych stanach polaryzacji. Nie jesteśmy uprzedzeni o wymianie informacji, gdyż nie potrafi jej wykryć nasz sprzęt laboratoryjny, dopóki nie nastąpi przesunięcie energii spowodowane wymianą fal. Gdy już zrozumiemy rolę fal kwantowych, rozpoznajemy, że Natura jest mistrzem kukiełek, która pozwala nam widzieć kukiełki, ale nie fale kwantowe, ukryte za kurtyną.

Znaleziono szereg wariacji efektu EPR, a Greenberger et al.^[15] opisali ogólną metodę jego obliczania.

Sekcja V - konkluzje

Przestrzeń podlega prawom fizyki.

Najbardziej niezwykłą konkluzją wypływającą z falowej struktury elektronu jako Rezonansu Przestrzeni jest to, że prawa fizyki oraz struktura materii zaeży od właściwosci przestrzeni, które z kolei zależą o samej materii. Materia we Wszechświecie jest wzajemnie zależna. Każda cząstka komunikuje się z resztą materii przy pomocy fal kwantowych, więc wymiana energii i prawa fizyki są właśnościami rdzennie materialnymi. Zasada Macha ostentacyjnie demonstruje tą zależność.

Dwa światy w naszym Wszechświecie.

Niniejsza publikacja pokazuje, że istnieją dwa, realne i równoległe "światy", biorące udział w fizycznym zachowaniu materii. Jednym z nich jest nasze znane środowisko 3D, rządzone przez prawa naturalne i obserwowane przez naszych pięć zmysłów oraz ich rozszerzeń w laboratoriach. Jego atrybutami są znane objekty materialne, zdarzenia, oraz siły pomiędzy objektami, oraz powiązane z tym wymiany energii, pozwalające nam na obserwowanie objektów i tworzenie ich mentalnych obrazów. Ten świat można określić jako Świat Wymian Energii, gdyż wymiany energii są jego unikalnym atrybutem, pozwalającym go widzieć.

Drugi świat fal skalarnych kształtuje strukturę podstawowych cząstek, elektronów, protonów oraz neutronów, które budują materialne objekty i przestrzeń (Eter) naszego świata wymian energii. Te fale w przestrzeni są dla nas niewidoczne. Wiemy o ich istnieniu tylko wtedy, gdy dochodzi do wymiany energii (częstotliwości). Niemniej jednak ten świat fal skalarnych jest podstawowym i determinującym prawdziwą dynamikę w obu światach. Fale podlegają zasadzie superpozycji oraz interferencji, oraz są rządzone prze założenia I, II i III.

Zachowanie się cząstek (rezonansu przestrzeni) w ich interakcjach jest w większosci spowodowane ich oscylacjami fal skalarnych, które objawiają nam swoje zachowanie poprzez mechanikę kwantową i Teorię Względności. Fale te (dosrodkowe i odśrodkowe) wypełniają wymagania współzależności materii, omawianej w sekcjach III i IV.

Jedną z ról fal skalarnych jest międzycząsteczkowa wymiana informacji o swoich stanach kwantowych. Jest to zwykle niewidoczne w naszym świecie, ale jest dobrze widoczne w efekcie EPR (Einstein et al., 1935). Informacjem uszą być wymienione, ponieważ partnerzy przyszłej wymiany energii nie mogą działać, dopóki nie posiądą "wiedzy" o swoim stanie. Jest to potrzebne, żeby ZNA (założenie III) mogła wiedzieć, czy wymiana energii zminimalizuje całkowitą amplitudę fal. Ta wymiana informacji jest z reguły ukryta przed instrumentami laboratoryjnymi, poniważ nie dochodzi do przesunięć energii. Natura jest jak kukiełkarz, który pokazuje nam kukiełki, ale nie orkiestrę za kurtyną.

Inną rolą fal jest uniwersalny kosmiczny zegar, który, jak wskazał Galeczki^[1], jest wymogiem dla prawa Newtona. Zegarem tym jest ustalona częstotliwość fal wejściowych i wyjściowych, przemierzajacych przestrzeń.

Powiązania ze Szczególną Teorią Względności

Relatywistycznym prawem, otrzymanym z analizy wzajemnego ruchu dwóch RP w sekcji IV A, jest udokumentowane zwiększenie masy poruszającej się materii. Ale kontrowersyjne skrócenie czasoprzestrzenne nie jest przewidywane. Wyjaśnienie, wychodzące poza zakres tego artykułu, przewiduje, że prędkość przenoszenia energii jest równa prędkosci fali wejściowej odbiornika. Fale zawsze poruszają się w układzie odniesienia odbiorcy, i mają prędkość $c$. Jest to obserwowane, ale nie implikuje skrócenia czasu i przestrzeni.

Kilka innych, już zweryfikowanych przewidywań:

1. Teoria rezonansu przestrzeni przewiduje i pokazuje pochodzenie praw naturalnych: mechaniki kwantowej i relatywistycznego przyrostu masy, prawa zachowania energii, ładunku i momentu pędu, a także siły ładunku, bezwładności i magnetyzmu.
2. Czas życia atomów i cząstek subatomowych nie jest stały, ale zależy od ich stanów kwantowych oraz odległości od partnerów w wymianie energii. Taki zmienny czas rozpadu został zbadany przez Walther'a et al.^[16] i Greenberga et al.^[15].
3. Bezwładność i grawitacja są przewidziane jako akcja-na-odległość, jak oryginalnie stwierdził Newton. Zgadza się to z ustaleniami astronomów na temat ruchu planet. Lorrain & Corson^[12] oraz Grennau^{[17], [18]} zweryfikowali akcję na odległośćdla magnetyzmu, potwierdzając elektron rezonansy przestrzeni, ale nie starą, konwencjonalną fizykę.

Bibliografia.

1. Galeczki, G. 1994, "Physical Laws and the Special Theory of Rerlativity", Apeiron 20, 26-31.
2. H. A. Lorentz, "Theory of Electrons", Leipzig (1909), Dover Books 1952.
3. W. Clifford, (1876), "Lectures", Royal Philosophical Society, and "The World of Mathematics", p 568, Simon & Schuster, NY (1956).
4. W. Moore, "Life of Schroedinger", p 327, Cambridge U. Press (1989).
5. J. Wheeler and R. Feynman, "Interaction with the Absorber as the Mechanism of Radiation", Rev. Mod. Phys. 17, 157 (1945).
6. T. Phipps, Found. Phys. 6, 71-82, (1976).
7. M. Wolff, "Microphysics, Fundamental Laws and Cosmology", Proc 1st Int'l Sakharov Conf Phys., Moscow, May 21-31, 1990, pp 1131-1150. Nova Sci. Publ., NY.
8. M. Wolff, "Fundamental Laws, Microphysics and Cosmology" Physics Essays 6, 181-203 (1993).
9. M. Wolff, "Exploring the Physics of the Unknown Universe", ISBN 0-9627787-0-2, Technotran Press (1990).
10. E. Mach, (German, 1883), English: "The Science of Mechanics", London (1893).
11. E. Batty-Pratt, and T. Racey, "Geometric Model for Fundamental Particles", Intl. J. Theor. Phys. 19, 437-475 (1980).
12. P. Lorrain and D. Corson, "Electromagnetic Fields and Waves", pp 273-6 (1970).
13. A. Einstein, B. Podolsky, and N. Rosen, Phys. Rev. 47, 777 (1935).
14. A. Aspect, J. Dalibard, and G. Rogers, Phys. Rev. Ltrs. 49, 1804 (1982).
15. D. Greenberger, M. Horne, and A. Zeilinger, Physics Today, 22-29, June 1993.
16. H. Walther, Charles Townes award, CLEO/IQEC meeting, Anaheim, CA., May (1990).
17. P. Graneau, J. Physics D: Appl. Phys., 20, 391-393 (1987).
18. P. Graneau, "Interconnecting Action-at-a-Distance", Physics Essays 4, 340 (1990).

Milo Wolff

Link do oryginału: http://www.quantummatter.com/beyond-point-particle/