Ze względu na swoje mikroskopijne rozmiary, nikt jeszcze nie widział struktury molekuły czy atomu. hipotetyczne schematy owych formacji oparte są na pośrednich, otrzymanych instrumentalnie obserwacji, przybliżających zarówno zachowanie, jak i właściwości atomów i molekuł. Jedną z takich właściwości jest samo-napędzanie.
Przeanalizujmy owo samo-napędzanie na przykładzie molekuły wody. W normalnych warunkach można by przypuszczać, że kąt miedzy atomami wodoru z centralnym atomem tlenu będzie bardzo rozwarty, bliski 180°. Tymczasem, wynosi on tylko 104°31'. Powoduje to brak pełnej kompensacji wewnętrznych sił molekularnych, a ich występowanie manifestuje się na zewnątrz molekuły. Za jedną z takich manifestacji uważa się ruchy Browna.
Il. 90. Ruchy Browna, losowe fluktuacje drobnych cząstek zanurzonych w płynie lub gazie pod wpływem nacisku kolidujących molekuł środowiska, odkryte zostały przez Roberta Browna.
Na zewnątrz, molekuły, które wywierają na cząstkę, zdają się mieć właściwości do samo-napędzania. Ruch jest charakteryzowany przez energię kinetyczną. Ale czy jest to wewnętrzna energia cząsteczki H2O? Jeżeli tak, skąd się ona bierze i jak jest wytwarzana? Poza tym, czy możemy mówić o samo-napędzaniu się pojedynczej molekuły wody, wyizolowanej od reszty molekuł?
Jeśli samo-napędzanie jest wymuszoną reakcją układu na sprzeczności pomiędzy jego elementami, w tym przypadku mogą być one wytworzone i zarządzane sztucznie, lub mogą być wynikiem osobliwości konstrukcyjnych układu.
Jeśli elementy układu są źródłami fal w ośrodku falowym, a ich sprężyste wiązania są realizowane przez fale stojące, wówczas każde wewnętrzne niezgodności w formie niezgodności fazowej lub różnicy częstotliwości niszczy synchronizacje, w konsekwencji czyniąc układ skłonny do ruchu.
Samo-napędzanie jest wewnętrznie motywowaną, mimowolną zmianą w układzie, zdeterminowaną przez jego niezgodności pośrednio odbijające wpływ czynników zewnętrznych. Koncepcja samo-napędzania w dialektycznym materializmie oznacza wewnętrzną przyczynę jako źródło ruchu. Są to, przede wszystkim, niezgodności, przypisane wszystkim obiektom o systemowej strukturze, lub innym siłom, na przykład oddziaływaniom izolowanych komponentów obiektu. Wpływ zewnętrznych warunków na indywidualny samo-napędzający się układ jest dany pośrednio przez przez siły wewnętrzne. Samo-napędzanie, powiązane z kierunkiem, nieodwracalnie zmienia, prezentuje specjalny rodzaj samo-napędzania, samo-rozwoju. W tej kwestii koncepcja samo-napędzania pasuje do głównej dialektycznej koncepcji rozwoju, w którym(V. Lenin. 5-ta edycja, tom 29, s. 317)....główną uwagę kładzie się na studiowanie źródła samo-napędzania
Rytmodynamiczne modelowanie molekuły H2O jako układu aktywnych źródeł (oscylatorów), odpowiadających dwom atomom wodoru i jednemu atomowi tlenu, zakłada, że ma miejsce interakcja atomów-oscylatorów o odmiennych parametrach częstotliwości i fazy. Kombinacja tych faz i częstotliwości jest taka, ze pozwala na powstanie stabilnego układu. Atomy wodoru mogą być w fazie, ich częstotliwości są różne od atomu tlenu. Oto, dlaczego budując model, przypisaliśmy równe częstotliwości oscylatorom wodoru, a odmienną tlenowi, co jest proporcjonalne do odległości pomiędzy oscylatorem tlenu a każdym z oscylatorów wodorowych.
Il. 91. Rysunek struktury molekuły wody: geometria molekuły i orbity elektronów.
Gdyby częstotliwości tlenu i wodoru były jednakowe, w atomy te zajęłyby symetryczne ustawienie w przestrzeni.
Il. 92.
Dystrybucja energii falowej w układzie trzech źródeł będących w fazie oraz w dziurach potencjałów. Energia jest zlokalizowana symetrycznie w przestrzeni wokół źródeł.
Il. 93.
Różnica fazy pomiędzy źródłami powoduje re-dystrybucję energii pola falowego zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz układu, złamanie symetrii w relacjach (utratę synchroniczności) oraz rozwoju w skłonnościach do ruchu. Układ z przesunięciem fazy ma dwie możliwości: 1) wyeliminować przesunięcie fazy poprzez auto-dostosowanie oscylacji swoich źródeł do oscylacji układu, lub 2) zneutralizować powstałe wewnętrzne napięcia poprzez ruch. Obie możliwości powodują zmiany w warunkach ruchu układu.
Odległość pomiędzy atomem wodoru i tlenu w molekule wody wynosi 0,96Å, podczas gdy odległość między atomami wodoru wynosi 1,5Å. Jeśli rozważać owe odległości jako długości fal stojących, wówczas wiązanie falowe pomiędzy dwoma atomami wodoru zachodzi na częstotliwości 1018 Hz, a wiązanie wodór-tlen będzie mieć częstotliwość 1,56⋅1018 Hz. Aby mieć wizualne pojęcie o polu falowym, czy raczej o rozkładzie energii falowej, można przepuścić te dane przez specjalny program komputerowy. Daje on obrazek, na którym wyraźnie widać asymetrię.
Il. 94. Rytmodynamiczny model rozkładu energii falowej w molekule wody.
Zgodnie z modelem rytmodynamicznym, rozkład energii w cząsteczce H2O jest zawsze asymetryczny. Synchroniczność jest w jej strukturze złamana, skutkiem czego można to skompensować tylko poprzez ruch.
Model molekuły wody wprowadza wewnętrzną asymetrię w rozłożeniu energii, a co za tym idzie, projektowe
rozbalansowanie wewnętrznych relacji pomiędzy źródłami. Molekuła wody skazana jest na samo-napędzanie, jest to jej stan naturalny. Co istotne, model ten pozwala nam przynajmniej mieć ideę, jak i dlaczego poprzez wewnętrzne niezgodności i niejednorodności, owo samo-napędzanie zachodzi.
Il. 95. Modelowe prezentacje dystrybucji energii w molekule H2O.
Wiele rzeczy w samo-napędzaniu wciąż pozostaje niejasne. Powstaje na przykład pytanie, jak, jeżeli zostanie rozpoznane samo-napędzanie, powinno się traktować prawo zachowania energii?* Prędkość układu zwiększa się bez żadnej widocznej przyczyny, więc skąd bierze się energia? Prostą drogą do wyjaśnienia długotrwałego ruchu w mikroświecie jest przesunięcie fazy lub różnica częstotliwości, czyli jest używana tak zwana energia zamknięta. Jednak nie zapominajmy, że mamy do czynienia z modelową ilustracją hipotezy.
W układzie zamkniętym ,gdzie nie ma sił tarcia ani oporów, suma energii kinetycznej oraz potencjalnej wszystkich obiektów pozostaje stała. Całkowita energia mechaniczna obiektów pozostaje niezmieniona w procesie ich ruchu, jeżeli przyłożone do układu obiektów siły zewnętrzne i wewnętrzne będą potencjalne.
Prawo zachowania energii jest jednym z fundamentalnych praw natury, zgodnie z którym najbardziej ważna charakterystyka, energia, jest zachowywana w układzie zamkniętym. Wszystkie znane procesy w naturze stosują się do tego prawa. W układzie zamkniętym, energia może być jedynie transformowana z jednego stanu do drugiego, ale ilościowo pozostaje taka sama.
W układzie otwartym energia może się zmieniać w równoległych zmianach poziomu energii obiektów naokoło układu, lub poprzez zmianę energii układu na skutek oddziaływania z otaczającymi go obiektami. Energia zmienia się w transferze układu z jednego stanu do drugiego niezależnie od tego, jak owo przejście jest zaimplementowane. Zmiana energii zachodzi podczas wykonywania pracy lub transmitowania określonej ilości ciepła do układu.
Jeśli ośrodek falowy jest elementem układu, jak postuluje Rytmodynamika, nie są tu łamane żadne prawa. Model jest z jednej strony otwarty, dysponując nieskończoną ilością nośnika, z drugiej, może być elementem dużego, zamkniętego układu. Poruszając się wewnątrz rezerwuaru ośrodka, układ wprowadza do niego pewną ilość energii w postaci impulsów, co prowadzi do zachowania wspólnego środka masy rezerwuaru ośrodka oraz układu. Ponieważ rozmiar rezerwuaru i masa ośrodka są nieskończone, mogą być pominięte w obliczeniach.
Nawet istniejące definicje skłaniają do wniosku, że w przypadku samo-napędzania molekuły wody, jej energia potencjalna maleje, w miarę, jak rośnie kinetyczna, czyli ich suma pozostaje stała.
***
W eksperymencie z pulsującymi, podwodnymi sferami, fluktuującymi na powierzchni miskami i ze zgodnymi emiterami akustycznymi, podczas okresu złamanej synchronizacji powstaje gradient ciśnienia falowego. Ciśnienie to znika, gdy tylko źródła znajdą się w dziurach potencjałów. Każda próba opuszczenia przez źródło dziury spowoduje reakcje w postaci ciśnienia falowego.
Staje się oczywiste, że jednorodny, prostoliniowy ruch obiektu jako układu, jest możliwy zarządzany przez różnice fazowe miedzy aktywnymi elementami. Kontrolując przesunięcie fazowe, czyli położenie dziur potencjału zawsze przed aktywnymi obiektami układu, możemy osiągnąć nowy rodzaj napędu.
Yuri M. Iwanow
Rytmodynamika - 3.09
Przetłumaczono z http://rhythmodynamics.com/rd_2007en.htm#3.09
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz